Ν.Κ : Ο πατέρας μας ήταν μουσικός και μαζί του ξεκινήσαμε να κάνουμε την οικογενειακή ορχήστρα, μαζί και με τον μεγαλύτερό μας αδερφό, τον Δημήτρη, και χωρίς να το καταλάβουμε γίναμε μουσικοί χωρίς να είναι ακριβώς δική μας απόφαση αλλά μια εξέλιξη της ζωής μας.

Θ.Κ: Για μένα ο Νίκος ήταν το πιο μεγάλο ερέθισμα, ήταν κάτι το πολύ φυσιολογικό να παίζουμε μουσική και να ακούμε μουσική, δεν νιώθαμε ότι κάναμε κάτι πολύ ιδιαίτερο, κάναμε αυτό που έκανε ο πατέρας μας.

 

 

Θ.Κ: Εγώ ζώντας στο εξωτερικό, στην Ελβετία συγκεκριμένα, παρακολουθώ όλες τις σκηνές της jazz και τις ευρωπαϊκές και αυτής της Ελλάδας. Συγκρίνοντας αυτή με την δική μας εποχή είναι τεράστιες οι διαφορές. Υπάρχουν ωδεία, πολλά παιδιά φεύγουν στο εξωτερικό για να σπουδάσουν, μορφώνονται, υπάρχει το internet και το youtube. Θεωρώ ότι γίνονται πολύ καλά βήματα. Η μόνη ένσταση που έχω είναι να μην εξελιχθεί αυτό σε μιμητισμό. Επιμένω ότι πρέπει να έχουμε ταυτότητα. Να ακούω κάτι και να καταλαβαίνω ότι αυτό είναι ελληνική jazz. Αυτή είναι η αγωνία μου.

 

Ν.Κ: Και εγώ παρακολουθώ και ακούω τις δουλειές που γίνονται και συνεργάζομαι με νέους μουσικούς. Είναι όλοι τους πολύ καταρτισμένοι. Αλλά πολλές φορές δεν ακούω χαρακτήρα. Δεν ακούω το στίγμα το διαφορετικό. Μπορεί αυτό να οφείλεται ότι για την jazz ο νέος μουσικός είναι γύρω στα σαράντα, εκεί θα έρθει και θα δώσει κάτι καινούριο.

 

Κ.Ι: Επιλέξατε και 'σεις γι' αυτό το σχήμα δύο πολύ νέους μουσικούς. Πιστεύετε στο ταλέντο των νέων;

 

Ν.Κ: Εννοείται αυτό. Τον Θοδωρή Κότσυφα τον ξέρω χρόνια και μου αρέσει πολύ και ήξερα ότι θα ταίριαζε πολύ και με τον Θόδωρο, τον αδερφό μου. Και έτσι πήρα την απόφαση να συνεργαστούμε. Με τον Γιώργο Ντάνη βρεθήκαμε τυχαία, αλλά είναι πολύ καλό παιδί και έχει και πολύ καλό ήχο και πραγματικά πετύχαμε αυτό που είχα στο μυαλό μου.

 

Κ.Ι: Το τότε Jazz Utopia με το σημερινό σχήμα ποιες διαφορές έχει;

 

Ν.Κ: Αισθάνομαι ότι έγραψα τα κομμάτια για δύο κιθάρες. Είχα δοκιμάσει και άλλους διάφορους συνδυασμούς, αλλά όταν είπα στον αδερφό μου να ρθει να παίξουμε μαζί, ήξερα ότι θα πετύχει. Γνώριζα ότι θα ταιριάξει πολύ και με τον Κότσυφα. Μ' αρέσει πολύ αυτή η εκδοχή του σχήματος, με τον πιο ηλεκτρικό ήχο.

 

Κ.Ι: Εσείς πώς αποφασίσατε να μείνετε στο εξωτερικό;

 

Θ.Κ: Καταρχάς πήγα στο εξωτερικό για να σπουδάσω, εκείνη την εποχή δεν υπήρχε το Ιόνιο Πανεπιστήμιο ούτε κάποια άλλη σχολή για jazz. Μετά τις σπουδές μου επέστρεψα, και κάναμε στην Θεσσαλονίκη πολλές συνεργασίες με τον Νίκο. Παίζαμε σε ένα club jazz καθημερινά, 7 μέρες την εβδομάδα, για δύο χρόνια και ηχογραφήσαμε τον δίσκο μας. Και ξαφνικά, σταματήσαν όλα. Χάσαμε τη γη κάτω απ' τα πόδια μας. Και έτσι έπρεπε να αποφασίσω πώς ήθελα να επιβιώσω. Εκεί πήρα την απόφαση να γυρίσω στην Ελβετία. Να κάνω κάτι άλλο.

 

Κ.Ι: Και όντως εκεί διδάσκετε κιόλας. Τι είναι πιο συναρπαστικό; Να διδάσκετε ή να παίζετε μουσική;

 

Θ.Κ: Εγώ νιώθω μουσικός. Μου αρέσει να παίζω στο κοινό. Αλλά η διδασκαλία έχει ένα πολύ καλό στοιχείο. Κρατάει τον μουσικό σε εγρήγορση. Μαθαίνεις και παρακολουθείς τα πάντα. Πρέπει να είσαι πάντα ενημερωμένος.

 

Κ.Ι: Σας ευχαριστώ πολύ. Ελπίζω το κοινό να σας απολαύσει.

 

Ν.Κ: Και εμείς. Στην Λάρισα ερχόμασταν από παλιά και ανυπομονούμε να ξαναπαίξουμε.

 

Επιμέλεια: Καρακάση Ιωάννα